اقامتگاه اسکی بارین
اقامتگاه اسکی بارین
معمار: شرکت ری‌را (عباس ریاحی‌فرد، فری‌ناز رضوی نیکو)
موقعیت: شمشک، تهران، ایران
تاریخ: 1390
مساحت: 10،000 مترمربع
وضعیت: ساخته‌شده
کارفرما: آقای مهندس مجتبی تنها و شرکاء
تیم پروژه: عباس ریاحی‌فرد، فری‌ناز رضوی نیکو، اشکان باقری اقدم، نوید نصرالله‌زاده، حامد تابش، یاسر کریمیان، سروش علی‌پور، مرتضی رهبر، علی عاشوری، مینا وکیلی، مصطفی محمدی، علی زرندی، حسام رئوف‌پناه، امیر خادمی
عکس: پرهام تقی‌اف
ﺟﻮاﻳﺰ: رﺗﺒﻪ دوم ﮔﺮوه ﻋﻤﻮﻣﻲ جایزه ﻣﻌﻤﺎر1390
مجتمع بارین در زمینی به مساحت 6000 مترمربع، در 10 طبقه و 67 واحد، در فاصله 1 کیلومتری از پیست شمشک واقع شده است. طراحی این مجتمع، به منظور فراهم آوردن فضای اقامتی برای اسکی‌بازان میباشد.در شروع طراحی، چند مساله کلی وجود داشت و هدف پروژه، یافتن ایده‌ای بود که جوابگوی آنها باشد؛ عمده‌ترین آنها، نوع استفاده از فضا بود که موقتی و محدود به روزهای آخر هفته، به ویژه در فصل زمستان و اسکی می‌شد. از این‌رو، بهتر می‌نمود تا از طرحی متفاوت از فضای روزمره و تجربه شده استفاده کنیم تا با تغییر مختصات مکانی، کیفیت فضایی تغییر کند؛ فضائی با بیانی متفاوت از خانه‌های شهری که با آرامش و سکون محیط پیرامون آن همخوانی داشته باشد. نیازهای رده سنی جوان، به عنوان مخاطبین اصلی پروژه نیز فضاهایی امروزی می‌طلبید که با خواسته‌ها و تمایلات ذهنی آنها مطابقت بیشتری داشته باشد و در نهایت، طبیعت تاثیرگذار و منحصر به فرد سایت، مهم‌ترین داده پروژه بود؛ آنچنان که در طراحی پروژه نمی‌توانستیم نقش آن را در نحوه شکل‌گیری فضا نادیده بگیریم.بر این اساس، ما در این پروژه به دنبال رویکرد جدیدی رفتیم که به ارتباط بین معماری و طبیعت کمک کند، با سعی بر این که نشان دهیم که محصول منطقی هر روندی در طراحی معماری، باید شکل‌گیری انعطاف‌پذیر و آزادی در پاسخ به نیروهای اطراف خود در محیط داشته باشد. در اینجا، مناظر سفید و پوشیده از برف که جزء شاخصه‌های این مکان هستند و خطوط نرم و سیالی که پوشش برف در محیط ایجاد می‌کند، پرقدرت ترین نیروهای مکانی سایت محسوب می‌شدند. از این‌رو، هدف ما بهره‌گیری از ساختار برف، برای ایجاد بافتی همگن و یکپارچه بود، خلق اثری که چنان با فضای سیال محیط پیرامون خود در هم آمیزد که گویی این فضای سیال، اندیشه و ماده آن را به هم پیوسته و فرم‌ها را پدید آورده است.ما با استعاره‌ای از سطوح پوشیده از برف، به سطوح نرم و سیالی رسیدیم که فضاهای داخل و خارج پروژه را شکل می‌دهند، این خطوط نرم و آزاد به گونه‌ای در طرح به کار رفته است که نه تنها بخش‌های اصلی و جانبی، بلکه عناصر و جزئیات فضا را نیز پردازش می‌کنند، خطوطی که در فضا حرکت کرده و بسته به کاربری‌ای که تعریف می‌کنند، تغییر شکل و مسیر می‌دهند. بدین‌ترتیب، تمامی نیازهای طرح در پلاستی‌سیته فرمی آن تعریف شده تا در حد امکان، فضا خالص و یکپارچه باقی بماند؛ همانند برفی روی زمین می‌نشیند و همه اجزا و سطوح را، از هر رنگ و شکلی، هم‌جنس و همگون می‌سازد.
منبع: iranian-architect.ir
