شیگرو بان

شیگرو بان معمار مدرن و بشردوست عمده کارهای خود را در مناطق مصیبتزده و برای پناهجویان به شکل اقامتگاههای موقت و مقوایی طراحی کرده است.
وی بخاطر طرحهای مدرن و بشردوستانه خود موفق به دریافت جایزه پریتزرکز 2014 شده است. این معمار ژاپنی در سال های 2006 تا 2009 عضو هیات داوران مسابقات پریتزرکز بوده است .
من شیگرو بان هستم، بنیانگذار سبک شیگروبان و در حال حاضر دفاتری در توکیو، نیویورک و پاریس دارم. همچنین یک سازمان غیر دولتی متشکل از معماران داوطلب و مشغول به کار در مناطق مصیبتزده را بنیان نهادهام.
نقش خود را به عنوان یک معمار چگونه ارزیابی میکنید؟
من در دوران جوانی که دانشجو بودم کسی درباره انجام کار در مناطق محروم و مصیبت زده صحبت نمیکرد. از این جهت برای زمانی که معمار خواهم شد ناامید شده بودم. زیرا بیشتر ما به استخدام افراد ممتاز و کسانی که از قدرت و پول بیشتری برخوردار بودند در میآمدیم تا با تصورات پول و قدرت آنها به معماری ماندگار دست یابیم. من بناهای ماندگار را دوست دارم، زیرا این گونه بناها میتوانند در خود گنجینههای شگفت آوری ذخیره نمایند. من میدانم بسیاری از مردم درد و رنجهایی بعد از بلایای طبیعی خواهند داشت که دولت برای آنها تجهیزات و امکانات کم و خانههای موقت فراهم میکند. من ایمان دارم که میتوانم در بهبود این شرایط تاثیر گذار باشم.
چگونه ایده استفاده از مصالح در کارهایتان بوجود آمد؟
در واقع من دوست ندارم تحت تاثیر سبکهای مختلف روزانه شوم. همیشه، در معماری، سبکهای مختلفی وجود دارندکه بسیاری از آنها محبوب میشوند اما من معمارانی مانند فری اوتو و باک مینستلر فولر را دوست دارم که سبکهایشان توسط خودشان ایجاد شده است. بنابراین هنگامی که من لولههای کاغذ و مقوا میساختم، که خیلی محکم بودند، به این فکر افتادم که این میتواند یک ماده ساختمانی باشد. مردم معمولا به توسعه چیزهای جدید با تکنولوژی جدید فکر میکنند اما مواد خام و موجود در اطرافمان میتوانند ما را به مفاهیم جدید رسانده و قادر به خلق یک عملکرد تازه در ساختمان نمایند. من فقط از مصالح موجود در اطرافمان در بخشهایی از ساختمان به عنوان سازه استفاده کردهام.
آیا شما خواستار پروژههای داوطلبانه هستید یا پروژههای کمیسیونی؟
هیچ تفاوتی بین کارهای معمولی کمیسیون و یا پروژههای امدادرسانی که من انجام میدهم نیست. تنها تفاوتش این است که من مبلغی را میتوانم پرداخت کنم یا نه! در واقع کسب و کار معقول بسیار دشوارتر است ومن برای پروژههای داوطلبانه و قت بیشتری صرف میکنم اما اولین آموزش و تجربه من در ساختمانهای با هزینه بوده است. و همچنین شرکای من، پروژههایم را با هم انجام میدهند پس من زمانم را به ساخت پروژههای داوطلبانه صرف میکنم، که نقش مهمی برای من معمار داشته است.
از تجربات خود در زمان دانشجوییتان بگویید.
پس از پایان دبیرستانم به ایالات متحده مهاجرت کردم بدون اینکه قادر به تکلم زبان انگلیسی باشم. زمانی که من دبیرستان بودم دوست داشتم به کویر ایالات متحده سفر کنم. در سال ۱۹۷۵ یک مجله ژاپنی به نام آ+یو که مقالات ویژهای در مورد جان هجوک و کویر ایالات متحده در آن نوشته شده بود باعث ایجاد انگیزه سفر به ایالات متحده در من گردید. کسی در مورد این کویر اطلاعاتی نداشت، طبیعتا این سفر خارجی برای یک دانشجو غیر قابل قبول بود. بنابراین در ابتدا تصمیم گرفتم در موسسه علمی – معماری در سواحل غرب کالیفرنیا ثبت نام کنم و بعد از آن به موسسهای در شرق سواحل کالیفرنیا منتقل شدم. نتایج این تجربهها برای من بسیار خوب و همراه با شانس زیاد بود، زیرا من تجربه آموزشی خاصی را با بهترین اساتید که بسیار قوی و سخت گیر بودند را داشتم.
چه چیزی الهامبخش شما در این زمینه بوده است؟
هر جا میرفتم چیزی که من را شگفت زده میکرده است، هنر و صنعت بومی بوده. صنایع دستی و مصالح بومی من را تحت تاثیر قرار داد تا به فکر این گونه طراحیها باشم. هم اکنون من در فیلیپین بعد از زمین لرزه و گردبادها کار میکنم. هنوز مردمانی در خانههای سنتی یا مصالح بامبو زندگی میکنند. بامبو برای سازه و نما کاربرد خوبی دارد اما مسلما استفاده از بامبو به سختی مورد تایید کمیته مقررات ساختمانی قرار میگیرد. اما هنوز هم بسیاری از بومیان، از تکنولوژی و فن آوریهای بومی در فیلیپین استفاده میکنند بنابراین من سعی کردم به ترکیب لوله و کاغذ که بصورت محلی در دسترس هستند و با برگهای بامبو سرپناهی موقت برای قربانیان گردباد طراحی کنم.
احساس خود را برای دریافت جایزه پریتزرکز بیان کنید؟
این افتخار بزرگی است اما من هنوز معمار نشدهام و این وضعیت برای من هنوز زود است و قادر به درک این جایگاه نیستم. زیرا من هنوز به درجه معماری نرسیدهام. بنابراین اینجایزه مشوقی است تا به من فرصت ادامه کار در مناطق محروم دهد که بتوانم طرحهای بهتری را ارائه دهم.
منبع: Archdaily